Materiały konferencyjne SEP 1992

Szkoła Eksploatacji Podzienmej * 92 265 znaczenie, ale zakres wymiaru ziarn jest znacznie większy niż w przypadku pyłów szkodliwych dla zdrowia. W badan i acłi sk ł onnośc i pył ów do wybuctiu uwzg 1 ędni a s ie ziarna o średnicacłi poniżej 75 firn, ich udział w próbce pyłu ma decydujące znaczenie dla parajnetrów wybuchowości. Dla praktyki ważny Jest związek miedzy wentylacja a stężeniem zapylenia, Zasadnicza funkcja wentylacji, obok V dostarczenia powietrza do oddychania jest rozcieńczenie wydzielanego podczas eksploatacji metanu do poziomu bezpiecznego. Ale wentylacja jest również środkiem dla opanowan ia zagrożeń i a pyłowego. Według badań amerykańsk i ch (Bureau of Mines, 1985) prędkość powietrza w ścianie winna zawierać sie w granicach 1,7-2,3 m/s, co odpowiada przepływowi 3 powietrza w granicach 760-1000 m /min. w ścianie o wysokości 1,5 3 m i 1100 do 1500 m /min. w ścianie o wysokości 2» 2 m. Takie prędkości i wydatki stwarzają najlepsze warunki do zwalczania zapylenia, ale warunki te moga, być przestrzegane tylko w kopalniach niemetanowych. Przy takich prędkościach powietrza łatwo usuwa sie obłoki pyłu powstające przy ruchu obudowy i rozcieńcza się pył na wlocie do ściany, obłoki pyłu trzymają się cal izny, a pył dyfunduje z 1 inii obudowy i Jest wynoszony ze ściany. Zapylenie na stanowisku kombajnisty przedstawia rys,3. Według badaji niemieckich (Breuer,1972) optymalny zakres prędkości powietrza może sie wahać w granicach 3,5-4,5 m/s, jeżeli wilgotność pyłu jest w granicach 5-8%. Przy wilgotności 3-4% przy tej samej prędkości następuje znaczne unoszenie pyłu z podłoża. Obszerne badania wpływu prędkości powietrza na wielkość zapylenia w wyrobiskach ścianowych wykonali Gruszka J. i in.,1971. W badaniach tych stwierdzono przede wszystkim, że w ścianach o małym nachyleniu optymalna prędkość powietrza wynosi 1,5 m/s, a w ścianach o nachyleniu około 60^ - prędkość ta wynosi 1,0 m/s. Dla zagadnienia wybuchowości pyłu istotne jest zjawisko unoszenia pyłu. Zostało ono opisane m.in. przez Dawesa, 1952, Singera, 1967, Gruszkę, 1968. Z badań tych wynika, że istnieją dwa sposoby unoszenia pyłów z podłoża: erozja i denudacja. Pierwszy oznacza odrywanie sie z powierzchni osadu pojedynczych ziarn, drugi odrywanie sie dużych skupisk pyłu rozpraszanych