Materiały konferencyjne SEP 1992

Szkoła Eksploatacji Podziemnej * 92 29 dostatecznie dobry emisji niskoenergetycznej. Dlatego też podjęto badani a i opraćowano nowe prawa statystyczne lepiej opisujące rzeczywistość pomiarowa.. 2. Rozkład energii emitowanych sygnałów Na wstępie podobnie jak w sejsmologii przyjmuje sie. że energia emitowanych sygnałów jest rządzona rozkładem Pareto (Lasocki S. 1989), którego dystrybusoite można zapisać następująco: F (E) = . G O dla E < E o 1-(E/E dla E E ^^^ o o gdzie: E^ - najmniejsza rejestrowana energia a - parametr rozkładu Sygnały rejestrowane sa w określonym interwale czasu T. W nieliniowym układzie współrzędnycłi [lg(l-F (E)], lg(E/E )] wzór ostatni przyjmuje postać linii prostej: lg[l-F (E)] = a lg{E/E ) (7) c o PraJct yczn i e wykresy dyst rybuant emp i rycznych w znacznym stopn i u odbiegaja od 1inii prostej (7), zwiększając zakrzywienie dla dużycłi energi i, Jak to pokazano na rys. od (1) do (3). Takie zachowanie rozkładów można wyjaśnić wprowadzając jako parametr energię maksymalna. W rozkładzie Pareto (6) lub (7) energia maksy- malna jest nieskończenie duża. Jest rzeczą oczywista, iż w skończonym interwale czasu T istnieje ściśle określona skończona wartość energi i maksymalnej emitowanych sygnałów. Pojawienie się sygnału o energi i większej od E Jest zdarzeniem niemożliwym. rnax Łatwo można wykazać, że dystrybuanta tak określonej zmiennej loso- wej przyjmuje postać: