Materiały konferencyjne SEP 1993 - tom 1

Szkoła Eksploatacji Podziemnej '93 przepadania jej do wyrobiska i stwarza zagrożenie dla załogi pracującej pod odsłoniętyn^ stropem. W takim przypadku przypinanie tej niespójnej warstwy jest niekorzystne i należy zrywać ją równocześnie z urabianiem czda przodka. 2. Projektując wyrobisko przeznaczone do obudowy kotwiowej należy określić wpływ na to wyrobisko eksploatacji nadległej. Obserwuje się widoczny wpływ krawędzi zrobów na zachowanie się ociosu wykonywanego w jej strefie wyrobiska. W cłiod- niku B-11, który prowadzony był równolegle do krawędzi zrobów pokładu 360/1 w odległości pionowej 38 m i poziomej 4 do 6 m, stabilność ociosu od strony krawędzi była znacznie zmniejszona niż ociosu przeciwległego, choć badaniami sejsmologicznymi wielkość wi^ywów tej krawędzi określono jako mierną do średniej. 3. Wykonawstwo obudowy kotwiowej wymaga ścisłego zachowania reżimu tech- nologicznego. Schemat kotwienia musi być realizowany z dużą dokładnością, a zakładanie ładunków kolejowych i osadzanie kotew precyzyjne. 4. Niedopuszczalne jest wykonywanie zabioru ponad określoną w technologii wiel- kość, a każdy cykl technologiczny musi być zakończony kotwieniem. 5. Niezależnie od badań penetrometrycznych warstw stropowych niezbędne jest określenie parametrów wytrzymałościowych węgla dla określenia stabilności ociosów. Niestabilny ocios powoduje bowiem poszerzenie się półki stropowej, a to wymaga ponownego przeliczenia i znacznego zagęszczenia kotew stropowych dla wzmocnienia kotwiowej półki. 6. Do stabilizowania ociosów najskuteczniejsze są kotwy wklejone o zamocowaniu ciągłym, podobnie jak kotwy stropowe, z materiałów urabialnych (najlepiej z włókna szklanego). 7. Specjalnej uwagi wymaga kontrola zachowania się obudowy kotwiowej. Bieżąca kontrola rozwarstwienia się stropu daje obraz skuteczności spinania warstw stropowych. Kotwy pomiarowe należy ewidencjonować dla umożliwienia kom- pleksowej obserwacji skotionego wyrobiska, szczególnie z upływem czasu. Wska- zanym - wydaje się również - po wykonaniu wyrobiska, z przeznaczeniem do długotrwałego utrzymania, dokonywanie w pewnych odstępach czasu ponownych prób na wyrywanie. Próby takie miałyby na celu swierdzenie, czy z upływem czasu nie zachodzi proces destrukcji skał w bezpośrednim sąsiedztwie wklejonej kotwy (walcowej powierzchni na styku skala - klej). 8. Należy czynić wszelkie przedsięwzięcia mające na celu niedopuszczenie do de- stabilizacji ociosów, bo wówczas zaprojektowana uprzednio siatka kotwienia nie odpowiada przyjętym warunkom, natomiast zakładanie dodatkowych kotew po czasie może okazać się nieskuteczne. 9. Preyuczenie załóg do pracy w tak diametralnie innych warunkach winno odbywać się w sposób rozważany, jako że pokonanie bariery psychologicznej jest warunkiem Sekcja II 203