Materiały konferencyjne SEP 1993 - tom 1

Szkoła Eksploatacji Podziemnej '93 krytycznej", przy której materiał zalega w rurociągu, skupiał więc uwagę na małych prędkościacłi przepływu i małym zasilaniu. Inż. Ludwik Benis podał „sposób graficzny wyznaczania" maksymalnej godzinowej wydajności rurociągu w m^ osadzonego materiału podsadzkowego [ ł l ] . Lansował, niestety bezskutecznie, pionierski, do dziś aktualny pogląd, że „... istnieje pewien stosunek piasku do wody, dający najlepsze wyniki i najmniejszy koszt własny na 1 m^ osadzonej podsadzki". Efekt zastosowania swojej metody cłiarakteryzował następująco: , J ^ e z zmniejszenie rozcieńczenia (tzn. stosunku objętości wody do objętości kwarcu w mieszaninie - przyp. A.L) do 1,8 można było zwiększyć na owej kopalni przelotowość rurociągu z 80 m^ na godzinę na 200 m^ na godzinę koszty własne 1 m podsadzki zostały znacznie obniżone (więcej niż do połowy)". Ponadto bardzo trafnie podkreślał, że zysk uzyskany w wyniku osiągniętego wzrostu produkcji był „,., o wiele większy od oszczędności wyżej wymienionej, spowodowanej racjonalnym sposobem prowadzenia podsadzki". Dr inż. Witold Budryk opublikował pracę: ,j^ucłi podsadzki płynnej w rurociągach zamuleniowych" [12], najwszechstronniej rozwiniętą teorię grawitacyjnego transportu materiałów podsadzkowych. Teoria ta zyskała uznanie środowisk górniczych i odegrała dużą rolę w projektowaniu instalacji podsadzkowych. Jej pozytywny wpływ na rozwój technologii podsadzki hydraulicznej został niestety osłabiony ze względu na skupienie uwagi na tzw. „idealnych warunkach ruchu... zapewniających najmniejsze opory przepływu mieszaniny"; także ze względu na zakwestionowanie możliwości wyeliminowania „woriców powietrznych" drogą zasilania instalacji możliwie dużą ilością mieszaniny Wyraźna zmiana w poglądach nastąpiła dopiero w roku 1959 i w ślad za nią rozpoczął się proces modernizacji zasilania instalacji rurociągowych w kopalniach. W owym czasie, w wyniku eksperymentów przeprowadzonych w pionierskiej kopalni Mysłowice - Główny Instytut Górnictwa zaczął lansować nowatorską w owym czasie TECHNOLOGIĘ PEŁNEGO ZASILANIA instalacji podsadzkowych z całkowitym wyeliminowaniem przepływu powietrza [25, 26, 30]. Zaznaczył się w niej istotny zwrot w traktowaniu energii wykorzystanej w transporcie grawitacyjnym. Zamiast zasady minimalizacji oporów przepływu, słusznej w hydrotransporcie pompowym, przyjęto zasadę pełnego wykorzystania tej energii do podniesienia efektywności procesu podsadzania. Wzrost efektywności jest osiągany przede wszystkim poprzez: zmniejszenie liczby zatkan występujących w rurociągach, w wyniku wyeliminowania tzw. „worków powietrza" a więc „uspokojenia" przepływu, zwiększenia jego prędkości, „ujednostajnienia" itp.; zwiększenie zasilania i związany z tym wzrost gęstości mieszaniny, co zapewnia wzrost wydajności podsadzania, zmniejszenie ilości szlamów unoszonych z otamowanych przestrzeni, obniżenie ilości i kosztu osadników itp.; Sekcja II 267