Materiały konferencyjne SEP 1993 - tom 2

Szkoła Eksploatacji Podziemnej '93 lub Z = 02(0^^ - a ' ^ (17b) to równania (16a) i (16b) wiążą zmiany aktywności ze zmianami naprężenia lub z naprężeniem i możemy, w świetle poglądów i wyników opisanych w poprzednim rozdziale, rozważać poprawność i kompletność podstaw metody. W celu technicznej realizacji metody przyjęto, ze względu na zwyczajowe na ko- palniach raportowanie o stanie zagrożenia na przełomie zmian, że okno czasowe równe jest 8-godzinnej zmianie i ocena zagrożenia prowadzona jest dla kolejnych, nie nakła- dających się okien, czyli co 8 godzin. Już na etapie formalizowania metody wprowadzono szereg „technicznych ulepszeń". a) By uwzględnić istnienie EA wymuszonej bieżącą eksploatacją (np. skrawaniem), zdefiniowano dwa „typy" jednostek czasu: jednostki (zmiany) „wydobywcze" (W), i jednostki „niewydobywcze" (A^), nakazując osobne, lecz zgodne z (16a) i (16b) określanie zagrożenia Z dla jednostek W i N. Posługiwanie się odchyłkami 0(/), a nie l)ezwzględnymi wartościami aktywności, umożliwiło (lub miało umożliwić) stosowanie tych samych „reguł" (16a) i (łób) do obu typów jednostek czasu. b) Ponieważ zachodziła obawa, że oceniając Z raz na 8 godzin można przeoczyć istotne zmiany i spóźnić się z decyzjami o profilaktyce, dla zwiększenia czasowej dokładności (rozdzielczości) metody, wprowadzono godzinę jako drugą, dodatkową jednostkę czasu, nakazując równoległe prowadzenie obserwacji i oceny zagrożenia (w jednostkach godzinowych i zmianowych). IWWK stanowi, że aktywność średnią i odchyłki godzinowe liczy się tak jak zmianowe tylko z godziną, zamiast zmiany, jako jednostką czasu, (co, jak dziś już wiadomo, nie zdaje egzaminu), natomiast zagrożenie określa (znowu tabelarycznie) funkcja 0 ^ ( t ) = Ą z ( 0 (18) Funkcja Ą jest znacznie prostsza od Ą i nie rozpatruje w ogóle przypadku „uspokojenia" emisji, ograniczając się do przyporządkowania wartości Z prze- działom „odchyłek", co oznacza pewną niespójność wewnątrz metody. IWWK nie precyzuje wnioskowania, gdy zagrożenia zmianowe i godzinowe różnią się od siebie, wyszczególnia natomiast kiedy, na podstawie ocen godzi- nowych, należy wycofać z^ogę. c) Wychodząc z założenia, że energia niesie informację „podobną" jak aktywność, IWWK umożliwia powtórzenie wnioskowania (opisanego poprzednio dla n ( t ) ) dla energii przy użyciu identycznych definicji średnich i „odchyłek" oraz iden- tycznych funkcji / j , /2, f y Pomijając niejednoznaczność sformułowań, narzucony sposób wnioskowania marnuje informację łączną (np. o średniej energii E im- pulsu), a stosuje nieudowodnioną ,4'egułę", że spadek wydzielonej energii syg- nalizuje wzrost zagrożenia. Mamy więc w metodzie IWWK dwie jednostki czasu Sekcja III 73