Jan Kostrz - Głębienie szybów

194 Rozdział 3. Dobór i obliczanie obudowy szybów stosowano odlewanie płyt z asfaltu, które następnie układano na obudowie i zgrze- wano. Emulsje asfaltowo-lateksowe nanosi się na obudowę, przeważnie drogą natrysku, tworząc powłokę chroniącą obudowę przed agresją wód oraz zapewniającą jej więk- szą wodoszczelność. Do wykonywania powłok stosuje się dwa rodzaje emulsji asfaltowych: − kationowe (wg zestawu I), − anionowe (wg zestawu II). ad. 1. Zestaw składników (I): − emulsja asfaltowa kationowa o symbolach NT lub WT, − lateks butadienowo-styrenowy LBS 30-60. ad. 2. Zestaw składników (II): − emulsja asfaltowa anionowa, − lateks butadienowo-styrenowy LBS 30-60, − kilkuprocentowe wodne roztwory soli metali dwu- lub trójwartościowych – najczęściej CaCl 2 lub Al 2 (SO 4 ) 3 . W wyniku równoczesnego natrysku „na zimno” emulsji oraz środków powodu- jących jej koagulację utworzona zostaje powłoka asfaltowo-kauczukowa spełniająca zadanie izolacji. W zależności od grubości izolacje te mogą być typu: − lekkiego od 0,5 do 0,8 mm grubości, chroniące obiekt przed wilgocią; − średniego od 1,5 do 2,0 mm grubości, chroniące obiekt przed wodą opadową i przesączającą się; − ciężkiego od 3,0 do 8,0 mm grubości, chroniące obiekt przed wodą naporową. W przypadku emulsji asfaltowych kationowych środkami koagulującymi są la- teksy kauczuków syntetycznych. Składniki te nanosi się na górotwór lub obudo- wę oddzielnymi dyszami rozpylającymi. Zetknięcie się asfaltowej emulsji kationo- wej z lateksem powoduje natychmiastową koagulację tych składników, przy czym z emulsji asfaltowej wydziela się asfalt, a z lateksu kauczuk. Wydzielane materiały wymieszane ze sobą dają tworzywo zwane asfaltokauczu- kiem. W miarę homogenizacji kauczuk rozpuszcza się w asfalcie, dając tworzywo