Jan Kostrz - Głębienie szybów

445 GŁĘBIENIE SZYBÓW – JAN KOSTRZ obudowie i ociosie, wpływa niekorzystnie na wydajność ładowania. Zawodniony urobek zsuwa się z łopat, a praca mokrymi narzędziami jest bardziej uciążliwa. W celu ułatwienia ładowania stosuje się blachy o wymiarach 0,5 × 0,5 m i grubo- ści 4 do 6 mm. Na blachy te jeden ładowacz nagarnia urobek jednostronnym kilofem lub łopatą, a drugi ładuje. Największą wydajność ładowania ręcznego uzyskuje się, gdy powierzchnia dna szybowego przypadającego na jednego górnika wynosi ok. 3,5 m 2 . 6.3. Środki i roboty strzelnicze Głębienie szybów zwykłym sposobem w skałach zwięzłych związane jest nieod- łącznie z urabianiem skał za pomocą materiałów wybuchowych. Postęp robót przy głębieniu szybu jest w dużym stopniu zależny od prawidłowego prowadzenia robót strzelniczych w szybie. Należy je prowadzić tak, aby uzyskany poprzeczny przekrój szybu był zgodny z przekrojem przewidzianym w projekcie. Zmniejszone przez nie- odpowiednio prowadzone roboty strzelnicze wymiary poprzeczne szybu w wyłomie mogą doprowadzić do zmniejszenia grubości obudowy lub (przy zgodnym z projek- tem wykonaniem obudowy) konieczności dodatkowego urabiania ociosów. Przekrój szybu wykonany z nadmiarem w wyniku nieprawidłowo prowadzonych robót strzelniczych wymaga zwiększenia grubości obudowy, co powoduje dodatko- wy koszt, zmniejszając jednocześnie postęp budowy szybu. Odpowiednie rozdrabnianie skały ułatwia jej ładowanie, co decyduje o postępie głębienia szybu. Powierzchnia dna szybu po wybraniu urobku powinna być moż- liwie równa, gdyż ułatwia to ładowanie, oczyszczanie dna szybu i prawidłowe za- łożenie otworów strzałowych. To samo dotyczy ociosów, które nie powinny mieć zwisów, szczelin i wyrw. Wykorzystanie otworów powinno być jak największe, aby uniknąć strat spowodowanych dodatkowymi wierceniami i zużyciem materiału wy- buchowego.