Jan Kostrz - Głębienie szybów

477 GŁĘBIENIE SZYBÓW – JAN KOSTRZ może być woda. Przybitka z materiału plastycznego jest mniej odpowiednia, gdyż stawia mniejszy opór i ulega zawilgoceniu. Współczynnik wykorzystania otworu ɳ oblicza się wg wzoru: o of o o l l l − =η , (6.3) gdzie: l o – głębokość otworu strzałowego, m, l of – głębokości odcinka otworu, który pozostał po wybuchu w caliźnie w kształ- cie tzw. fajki. Współczynnik ɳ o zależy od wielu czynników, jak rodzaj ładunku, rozmieszczania otworów, zwięzłości skały, jej szczelinowatości, długości otworów strzałowych itp. Przy głębieniu szybów współczynnik wykorzystania otworów wynosi od 0,7 do 0,9. Zwiększenie współczynnika wykorzystania otworów przyczynia się bezpośrednio do zwiększenia postępu głębienia szybu. Rozchód materiałów wybuchowych. Przy głębieniu szybów rozchód materiału wybuchowego zależny jest od wielu czynników, z których najważniejsze to: jakość i rodzaj materiału wybuchowego (siła wybuchu i bryzantyczność), fizykochemiczne własności skał, prawidłowe rozmieszczenie otworów i wykonanie robót strzelni- czych. Ze względu na różnorodność istotnych czynników ustalenie prawidłowego roz- chodu MW nie zostało jeszcze jednoznacznie teoretycznie rozwiązane. Toteż obok określeń teoretycznych stosuje się wzory empiryczne oraz normy lokalne ustalone na podstawie strzelań wzorcowych. Najczęściej ustala się jednostkowy rozchód określający ilość MW w kg przypa- dająca na 1 m 3 skały w caliźnie, która ma być rozkruszona. Następnie, po określeniu jednostkowego rozchodu, ustala się liczbę otworów strzałowych, jakie mają być za- łożone w przodku, oblicza się wielkość ładunku MW przypadającą na jeden otwór strzałowy. Teoretyczną wielkość jednostkowego zużycia q MW do urobienia 1 m 3 skały w caliźnie oblicza się wg wzoru Mindellego: