Jan Kostrz - Głębienie szybów

484 Rozdział 6. Urabianie skał ją, że zwiększenie średnicy ładunku z 32 do 45 mm prowadzi do zmniejszenia licz- by otworów w przodku, zwiększenia współczynnika wykorzystania otworów i całej wydajności robót strzelniczych. Zmiana średnicy otworów strzałowych uwarunko- wana jest jednak możliwością użycia odpowiednich wiertarek i świdrów oraz naboi MW o odpowiednich wymiarach. Rozmieszczenie otworów strzałowych. Powinno ono zapewniać: – oderwanie i zruszenie skały na głębokość zabioru bez potrzeby stosowania do- datkowego urabiania, – uzyskanie prawidłowego poprzecznego przekroju szybu, – uniemożliwienie przeniesienia sił wybuchu z jednego otworu na drugi, a tym samym wyrzucenie nieodpalonego ładunku, – równomierne i właściwe rozdrobienie skały, – uzyskanie po odstrzale równej powierzchni przodku (dna i ociosów) – uniknięcie uszkodzenia obudowy i urządzeń w szybie. Rozmieszczenie otworów zależy od kształtu przekroju szybu, twardości skał, uławicenia i upadu warstw, przepływu wody, konstrukcji ładunku itp. Przy głębieniu szybów o przekroju okrągłym w słabo nachylonych warstwach skalnych otwory rozmieszcza się na obwodzie współśrodkowych kół zakreślonych ze środka dna szybu. Liczba kół uzależniona jest od średnicy szybu. Otwór centralny (nazywany „piusem”), jest otworem pionowym. Jego długość wynosi ⅔ pozostałych otworów. Zadaniem tego otworu jest rozkruszenie stożka skały, która urabiana jest przez otwory włomowe. Otwory założone na obwodzie pierwszego koła od środka szybu nazywają się otworami włomowymi. Ich działanie polega na oderwaniu od calizny i skruszeniu skały zawartej w środku koła oraz na utworzeniu drugiej odsłoniętej powierzchni przodku w celu ułatwienia działania pozostałych otworów strzałowych. Liczba tych otworów zależna jest od twardości skał i wynosi od czterech do dziesięciu. Wierci się je pionowo, rzadziej pod kątem 75° ku osi szybu. Otwory włomowe zazwyczaj wierci się o 20 cm dłuższe niż pozostałe (Rys. 6.19).