Jan Kostrz - Głębienie szybów

508 Rozdział 7. Obudowa ostateczna szybów się jeszcze do remontu istniejących drewnianych obudów szybów oraz do obudowy szybików poszukiwawczych przy robotach geologicznych, do obudowy płytkich po- mocniczych szybów o małym przekroju i krótkim czasie trwania (rudy metali, glinki ogniotrwałe, roboty inżynieryjne). Do wykonywania obudowy stosować można drewno sosnowe, modrzewiowe, dębowe, świerkowe lub akacjowe. Drewno sosnowe, modrzewiowe oraz dębowe są spośród wymienionych najbardziej odporne na gnicie. W celu zwiększenia trwałości obudowy drewno nasyca się środkami impregnującymi, najczęściej związkami flu- orowymi (np. fluorek sodu). Zaletami obudowy drewnianej szybów są: – odporność na działanie wód agresywnych, – łatwy sposób przygotowania elementów obudowy (może ono mieć miejsce na powierzchni), – szybkość i łatwość zakładania, – podatność na ciśnienie skał, – łatwość naprawy i wymiany. Do wad tego rodzaju obudowy należy: – łatwopalność (groźne pożary szybowe), – duża skłonność do gnicia, zwłaszcza w wilgotnym prądzie ciepłego powietrza. W zależności od konstrukcji i sposobu wykonania obudowy drewniane dzieli się na wieńcowe: – pełne, – słupkowe, – zawieszone (podwieszane na cięgłach). 7.1.1. Obudowa wieńcowa pełna Obudowę tego rodzaju stosuje się w szybach o przekroju prostokątnym lub kwadra- towym. Składa się ona z wieńców (ram) ułożonych jeden nad drugim. W zależności od przeznaczenia szybu przekrój poprzeczny podzielony jest belkami (rozporami)