Jan Kostrz - Głębienie szybów

556 Rozdział 7. Obudowa ostateczna szybów Obudowa żelbetowa nie znajduje obecnie szerokiego zastosowania. Jako przy- czyny należy wymienić trudność wykonania tego rodzaju obudowy oraz częstą korozję stalowych wkładek wskutek agresywności wód. Tworzenie się związków żelaza, a zwłaszcza wodorotlenków powiększających swoją objętość, wpływa de- strukcyjnie na całość obudowy. Następuje bowiem wykruszenie betonu w miejscach wkładek zbrojeniowych i w następstwie tego – całkowite zniszczenie obudowy. W celu uchronienia się przed korozją betonu i wkładek stalowych obudowa ta powinna być chroniona przez hydroizolację. W obudowie żelbetowej wykonuje się ostateczne głowice szybów, odcinki szy- bów w miejscu przebicia z wlotami podszybi oraz odcinki szybu w strefach wzmo- żonych ciśnień, np. w partiach uskokowych. 7.6. Obudowa tubingowa Obudowę tubingową stanowi cylinder złożony z oddzielnych pierścieni. Poszczegól- ne pierścienie składają się z oddzielnych, jednakowych segmentów, tzw. tubingów. Tubingi mogą być wykonane z żelbetu, żeliwa, staliwa lub ze stali profilowanej. Obudowy z tubingów żeliwnych, staliwa i ze stali profilowanej stosowane bywają przy głębieniu szybów metodami specjalnymi, dlatego też szczegółowe omówienie tematu przedstawione zostało w 2. części książki. 7.6.1. Obudowa z tubingów żelbetowych Obudowa tego rodzaju znalazła w latach 60. szerokie zastosowanie przy obudowie szybów głębionych metodą zwykłą w ZSRR. Również w Polsce w celu zebrania doświadczeń obudowano kilka szybów tego rodzaju obudową. Tubingi produkcji ZSRR typu WNIJOMSZS i STK zostały opisane w rozdz. 3. W Polsce stosowane były tubingi typu STK. Ze względu na dużą pracochłonność oraz możliwość stosowania tego rodzaju obudowy przy głębieniu szybów metodą zwykłą obudowa tego rodzaju nie znajduje obecnie zastosowania.