Jan Kostrz - Głębienie szybów

576 Rozdział 8. Zbrojenie szybów wo umocowane do dźwigarów szybowych. Jedynie w szybach zwichrowanych, np. wskutek działania górotworu, dozwolone jest stosowanie prowadników drewnianych wg łagodnej linii krzywej. Prowadniki na połączeniach nie mogą mieć występów i powinny tworzyć gładką pionową płaszczyznę, szczególnie od strony prowadnic. Prowadniki szybowe powinny być wyrabiane z materiału pierwszej jakości. Prze- bieg włókien powinien być prosty, równoległy do podłużnych krawędzi prowadnika. Budowa bielu w prowadnikach powinna być jednolita o słojach rocznych wyraź- nych, możliwie równomiernej szerokości. Liczba słojów rocznych w 1 cm powinna wynosić do 10, mierzona w kierunku promieniowym. Do niedopuszczalnych wad należy zaliczyć: skręt włókien, wypaczenie (wygię- cie), sęki czarne, mursz twardy, miękki, zgniliznę. Sęki zdrowe, wrośnięte o średni- cy nie większej niż 3 cm są dopuszczalne w płaszczyznach bocznych lub czołowych prowadników w odległości od jego krawędzi równej ⅓ szerokości płaszczyzny czołowej lub bocznej. Dopuszczalne są pęknięcia z przesychania sięgające 10 mm w głąb, pęknięcia prowadników na płaszczyznach stykowych łącznej długości 100 mm w obydwóch końcach prowadnika oraz dwa pęknięcia łukowe na jednej po- wierzchni stykowej, niedochodzące do krawędzi prowadnika. Ze względu na deficyt drewna dębowego i modrzewiowego stosuje się na ogół drewno sosnowe. Prowadniki drewniane bywają również zakładane w ciągach prowadników stalo- wych jako prowadniki zbieżne (zgrubione). Prowadniki drewniane łączy się z dźwi- garami szybowymi za pomocą śrub (Rys. 8.15). W zależności od konstrukcji zbro- jenia istnieje wiele sposobów tych połączeń. Kilka z nich pokazano na Rys. 8.16.