Jan Kostrz - Głębienie szybów

73 GŁĘBIENIE SZYBÓW – JAN KOSTRZ Wiercenia te powinny być przeprowadzone tzw. metodą na sucho. Niekiedy dla potwierdzenia wyników wierceń należy przeprowadzić dodatkowe wiercenie rdze- niowe. Wiercenie badawcze i hydrogeologiczna analiza powinny pozwolić na ustalenie metody głębienia szybów zarówno w warstwach nadkładu, jak i karbonu. Należy zwrócić uwagę, że spośród stosowanych dotąd metod specjalnych głębie- nia szybów, metoda zamrażania skał jest metodą najpewniejszą i najszybszą. Doty- czy to zarówno zawodnionych trzeciorzędowych utworów gliniasto-piaszczystych w północno-zachodniej części zagłębia, jak i silnie zawodnionych utworów triaso- wych w jego południowo-zachodniej części, a także silnie wodonośnych utworów czwartorzędowych i wodonośnych piaskowców w południowo-zachodniej części zagłębia. Przeciętna głębokość mrożenia skał w tych okręgach wynosi od 150 do 200 m. Przypadki mrożenia górotworu do głębokości 100 m, jak również od 250 do 350 m, są stosunkowo rzadsze. Spośród innych specjalnych metod głębienia można wymienić metodę obudowy opuszczanej i metodę obudowy wbijanej. W związku z występowaniem w utworach trzeciorzędu głazów polodowcowych oraz ze względu na znaczną grubość zawod- nionych skał metody te nie mogą być zalecane jako zasadnicze, lecz jedynie jako interwencyjne w doraźnych przypadkach niepowodzenia podczas głębienia szybu metodą zwykłą. Ze względu na przedstawioną tektonikę GZW, strukturę skał karbońskich i sto- sunków hydrogeologicznych najlepsze wyniki w dotychczasowej praktyce głębienia szybów daje metoda szeregowa, tj. równoczesnego głębienia szybu i wznoszenia obudowy krótkimi odcinkami (2 do 6 m). Metodę równoległą lub długich odcinków można stosować w przypadku rów- nomiernego zalegania warstw karbońskich i na nieznacznej głębokości, przy braku dopływu wody i dużej wytrzymałości skał.