Jan Kostrz - Głębienie szybów

99 GŁĘBIENIE SZYBÓW – JAN KOSTRZ − wytrzymałość na rozciąganie, ściskanie i ścinanie; 3) liczbę występujących warstw wodonośnych albo poziomów wodonośnych (lub solankowych), określając: − głębokość nawiercenia, − zwierciadło statyczne wody (poziom ustalony), − grubość warstwy wodonośnej, − wydajność warstwy wodonośnej, ewentualnie – poziomu wodonośnego (dopływ do otworu), − współczynnik filtracji i ewentualny kierunek przepływu, − własności fizykochemiczne wody ze szczególnym uwzględnieniem agre- sji w stosunku do betonu, konstrukcji stalowych oraz lin prowadniczo- -nośnych i wyciągowych, − temperaturę skały i wody; 4) występowanie horyzontów gazowych, określając: − głębokość nawiercenia, − grubość strefy gazonośnej, − wielkość dopływu gazów do otworu, − ciśnienie gazów, − skład chemiczny gazów. Ponadto powinno zostać opisane zachowanie się warstw skalnych górotworu w otworze w czasie wiercenia, wykonywania badań, przerw w wierceniu (stójek itp.), np. obsypywanie, zaciskanie, zamulanie, podbijanie do rur, wyrzuty skał, fuka- cze itp. Wiercenie musi być prowadzone pod nadzorem geologa górniczego. Długość marszów wiertniczych. Zbyt długie marsze wiertnicze, szczególnie przy wierceniach okrętnych i udarowych, powodują wymieszanie materiału skal- nego, a tym samym dają fałszywą próbkę. Przy wierceniach udarowych powoduje to zbytnie rozdrabianie skały, a tym samym niewłaściwą ocenę warstw skalnych. Zachodzi to zwłaszcza w piaskowcach o lepiszczu ilastym (okręg dąbrowski) oraz w iłołupkach z cienkimi przewarstwieniami piasków (okręg rybnicki). Długość mar- szów wiertniczych określa geolog górniczy. Jakość próbek jest zwykle lepsza przy większej średnicy otworu. Przy wierceniach okrętnych istnieje możliwość wybrania ze świdra łyżkowego większych okruchów skalnych, często o prawie nienaruszonej