Materiały konferencyjne SEP 2018

pieczne, ponieważ niekontrolowane wybuchy raniły i zabijały wielu ludzi. Około 200 lat póź- niej prace strzałowe stały się bezpieczniejsze, dzięki wynalezieniu lontu prochowego przez Williama Bickforda z Devonu w 1831 roku. Kolejnym krokiem w rozwoju materiałów wybu- chowych była nitrogliceryna, wynaleziona przez Włocha Ascanio Sobrero w 1847 roku. Jednak użycie nitrogliceryny w górnictwie, nie powiodło się na większą skalę ze względu na jej ciekłą postać. Alfred Nobel zrewolucjonizował odkrycie, poprzez zmieszanie nitrogliceryny z absorben- tem – ziemią okrzemkową [5]. Tak właśnie powstał dynamit i nastąpił przełom w przemyśle gór- niczym. W sposób o wiele bardziej bezpieczny, można było urabiać skały na dużo większą skalę [5]. 2. ROBOTY STRZAŁOWE WYKONYWANE PODCZAS DRĄŻENIA WYROBISK PRZYGOTOWAWCZYCH I UDOSTĘPNIAJĄCYCH Przygotowanie złoża tzw. rozcięcie jest jedną z pierwszych i podstawowych robót, wykonywa- nych w nowych polach eksploatacyjnych. Przy drążeniu wyrobisk górniczych, stosuje się sze- roko rozwinięte technologicznie kombajny chodnikowe, które osiągają wysokie wydajności i postępy. Zastosowanie kombajnów do drążenia chodników węglowych, pozwoliło na całko- witą mechanizację urabiania i ładowania węgla oraz wprowadziło znaczne ułatwienia podczas wykonywania obudowy. Urabianie calizny węglowej kombajnem pozwala na uzyskanie żąda- nego kształtu wyrobiska, bez naruszenia pozostałego górotworu [1]. Kombajny chodnikowe sprawdzają się podczas drążenia prostych lub mało skom- plikowanych sieci wyrobisk. Jednak w większości przypadków projekty techniczne zakładają wykonanie wielu skomplikowanych zadań takich jak: wnęki chodnikowe, poszerzenia, rząpia, przebicia chodników. To sprawia, że podczas drążenia wyrobisk kombajnem chodnikowym, należy posiłkować się także inną techniką urabiania skał. Najprostszą i najtańszą ze względów górniczych jest metoda urabiania skał za pomocą ma- teriałów wybuchowych. W każdym przypadku, gdzie kombajn chodnikowy nie ma możliwości urobienia w pełni stropu, ociosu lub spągu ze względu na gabaryty, czy możliwości techniczne, używa się materiałów wybuchowych. 2.1. Wlot wyrobiska korytarzowego Pierwszą robotą w ciągu technologicznym, przy wykonaniu wyrobiska korytarzowego, jest wydrążenie wlotu wyrobiska, najczęściej z innego już istniejącego chodnika. W tym celu kom- bajn chodnikowy drąży w określonym miejscu wlot. Należy zaznaczyć, że najczęściej stoso- waną obudową w KWK Piast-Ziemowit jest obudowa ŁP10/V29/A o szerokości 5,5 m. Przy drążeniu wlotu wyrobiska skierowanego pod kątem prostym do istniejącego, nie ma możliwo- ści wydrążenia kombajnem chodnikowym całego przekroju wyrobiska, w początkowej fazie wykonania wlotu. Fakt ten spowodowany jest gabarytami oraz ograniczeniami ruchowymi kombajnu. Przy szerokości chodnika 5,5 m maszyna urabiająca o długości około 12 m (zestaw kombajnowy z podajnikiem i ładowarką) nie ma możliwości skrętu pod kątem prostym (rów- nolegle do planowanego wyrobiska), tak aby wydrążyć cały przekrój. Na rysunku 1 przedsta- wiono sytuację drążenia wlotu chodnika z prawej strony kombajnu. W tym przypadku stosuje się urabianie „resztki” materiałem wybuchowym. Podobnie można opisać roboty związane z wy- konywaniem wnęk i poszerzeń.