Materiały konferencyjne SEP 2018

Według teorii Cymbariewicza wysokość ostatecznej strefy odprężonej h sn2 wynosi: cgsr 0 n 2sn Rk S5 h    (5) gdzie: S n - szerokość strefy odprężonej, R cgśr - średnia wytrzymałość skał stropowych, k o - współczynnik osłabienia wytrzymałości skał stropowych. a szerokość strefy odprężonej S n na wysokości stropu wyrobiska wynosi : S n = S w + 2W w  tg(45 o -  oc /2) (6) gdzie: S w - szerokość wyrobiska w wyłomie, W w – wysokość wyrobiska w wyłomie, φ oc – kąt tarcia wewnętrznego skał ociosowych. Obciążenie q 02 określono z wzoru: 2sn sr 2o h q    (7) gdzie: γ śr – średni ciężar objętościowy skał stropowych, h sn2 – zasięg strefy spękań wg Cymbariewicza. Dla warunków gdy głębokość zalegania wyrobiska przekracza głębokość krytyczną ostateczny zasięg strefy spękań z hipotezy de Saint Venanta za pomocą modelu prof. Kłeczka: 2 W Rk H k3 2 S h w cgsr o sr n w 3sn        (8) gdzie: H - głębokość zalegania wyrobiska, S w - szerokość wyrobiska w wyłomie, W w - wysokość wyrobiska w wyłomie,  sr - średni ciężar objętościowy skał stropowych, R cgśr - średnia wytrzymałość skał stropowych, k o - współczynnik osłabienia wytrzymałości skał stropowych. Dla strefy odprężonej wokół wyrobiska oblicza się wielkość obciążenia średniego q o3 równomiernie działającego na obudowę: 3sn śr 3o h q    (9) gdzie: γ śr – średni ciężar objętościowy skał stropowych, h sn3 – zasięg strefy spękań wg Kłeczka. Obciążenie obliczeniowe q o określa się z wzoru: max sn śr w o h n q     (10) gdzie: n w - współczynnik warunków pracy obudowy uwzględniający nachylenie wyrobiska, możliwość wystąpienia zaburzeń i inne dodatkowe obciążenia, n w = 1,0÷1,3; γ śr – średni ciężar objętościowy skał stropowych, h snmax = max [ h sn1 , h sn2 , h sn3 ] - maksymalna strefa odprężenia.