Materiały konferencyjne SEP 2019
Wcześniejsze rozpoznanie w rejonie pochylń AS wskazywało, że uskok składa się z dwóch struktur tektonicznych o zrzutach odpowiednio 30 m i 54 m oraz o przebiegu NW-SE, w przy- bliżeniu równoległym do Uskoku Środkowego Lubina. Na obecnym etapie rozpoznania stwierdzić można, że mamy do czynienia z serią uskoków o mniejszych zrzutach (od kilku do kilkudziesięciu metrów) i kierunkach przebiegu NWW-SEE lub W-E. 4. PROBLEMY MIERNICZE PRZY REALIZACJI ROBÓT W POŁUDNIOWEJ CZĘŚCI OBSZARU GÓRNICZEGO Skomplikowana budowa geologiczna złoża, niekorzystny schemat wyrobisk górniczych oraz występowanie dużych przewyższeń były czynnikami, które w znacznym stopniu determinowa- ły kształt i zagęszczenie osnów geodezyjnych w tym rejonie. W praktyce geodezyjnej, przy ob- słudze robót realizacyjnych w podziemnym zakładzie górniczym, w przypadku stabilizacji i pomiaru ciągów osnowy szczegółowej (do której nawiązywana jest osnowa realizacyjna-po- miarowa) dąży się do optymalizacji kształtu ciągów i długości boków. Ze względu na minima- lizację wpływu błędów elementarnych, regułą jest maksymalne wydłużanie boków, stosowanie odpowiednich proporcji boków sąsiednich czy też optymalizacja kształtu ciągów. Dodatkowo oczywiście należy przestrzegać wymagań dokładnościowych określonych w przepisach. Więk- szość z tych podstawowych założeń nie znalazła jednak zastosowania w przypadku osnów wy- konanych w południowej części złoża, ze względu na ograniczenia, o których była mowa wy- żej. Udostępnienie partii złoża tylko jedną wiązką wyrobisk, wymuszone skrócenie długości boków osnowy oraz przewyższenia sięgające 170m w przedmiotowym rejonie, wymagały zao- strzenia reżimu dokładnościowego i jednocześnie wykonania dodatkowych pomiarów giroa- zymutów, w celu poprawnego prowadzenia robót na zbicie. Od roku 2000-go, kiedy rozpoczę- to eksplorację południowego rejonu, wykonano tam około 30 km ciągów poziomej i wysoko- ściowej osnowy szczegółowej, dodatkowo na siedmiu bokach pomierzono giroazymuty. O wy- sokiej jakości prac mierniczych świadczy fakt poprawnej realizacji robót prowadzonych na zbicie. Pierwsze istotne zbicie miało miejsce na pochylni Z-900, połączyła ona w 2005 roku wyrobiska po obu stronach Uskoku Środkowego Lubina. Ostatnie duże zbicie wykonano na pochylniach AW, połączyło ono wyrobiska udostępniające prowadzone z pochylń AS w za- chodniej części strefy południowej analogicznymi wyrobiskami w części centralnej. Całkowita długość ciągów sytuacyjnej i wysokościowej osnowy szczegółowej wynosiła około 7 km. Po- łączenie wyrobisk miało miejsce w warstwach zalegających nad złożem, a więc wyrobiska prowadzono na zbicie zarówno w płaszczyźnie poziomej jak i pionowej. Parametry zbicia przedstawiały się następująco: całkowita odchyłka liniowa wyniosła 19 cm, przy czym skła- dowa poprzeczna (decydująca o jakości zbicia) to zaledwie 4 cm. Odchyłka wysokościowa wyniosła zaledwie 2,5 cm, przy czym suma przewyższeń w ciągu wysokościowym wynosiła około 400 m. Obecnie osnowa szczegółowa rozbudowywana jest sukcesywnie w miarę postępu przodków, planowane są dodatkowe pomiary, mające wzmocnić dokładność w kontekście pla- nowanego połączenia wyrobisk udostępniających w centralnej i wschodniej części południowej partii złoża.
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy NTcxNzA3