Materiały konferencyjne SEP 2019

z nieregularnych uskoków o zmiennej liczbie w przekroju pionowym złoża o zrzutach od kilku do kilkudziesięciu metrów. Wszystkie wymienione strefy uskokowe mają swoją kontynuację w złożach sąsiadujących tj. złoże Ornontowice należące do KWK Budryk oraz złoże Sośnica z KWK Sośnica. W pierwszym przebiegu tworzenia modelu użyto tylko uskoków głównych wspólnie dla wszystkich pokładów (Rys.6, Fig.6). Za poziom odniesienia użyto poziom 850m (-605m n.p.m.). Innym rozpatrywanym sposobem jest wprowadzenie uskoków dla jednego pokładu i zrzutowanie ich na pokłady niżej leżące lub modelowanie zaburzeń dla każdego pokładu osobno. Z uwagi na skomplikowanie wykształcenia i dużą zmienność przebiegu w przekroju pionowym, na obecnym etapie zrezygnowano z tego rozwiązania. Uskoki w rozpatrywanym złożu wraz z głębokością mają tendencję do „wypłaszczania się” oraz zwiększenia bądź zmniejszania wartości zrzutu co jest nie możliwe do zamodelowania dla pojedynczych struktur dyslokacyjnych. 3.2. Analiza wykształcenia stref uskokowych. Podstawową informacją o wykształceniu i biegach uskoków jest dokumentacja geologicz- nazłoża poszerzona o pomiary dołowe w wyrobiskach górniczych. Rys. 6. Główne strefy uskokowe w złożu Knurów wprowadzone do modelu 3D. Figure 6. The main fault zones in the Knurów deposit introduced into the 3D model. Kartowanie uskoków w dwóch wymiarach na mapach oraz przekrojach geologicznych nie stwarza w zasadzie żadnych ograniczeń w aspekcie interpretacji danych. Model 3D złoża na- kłada na wykonawcę pewne obostrzenia zmuszając do dopasowania biegów i zrzutów do po- siadanych informacji litologicznych i wysokościowych w rozpoznanych partiach złoża. Przyj- mując masyw skalny jako sztywną bryłę nie możemy dowolnie formować uskoków nie uwzględniając stwierdzonych poziomów w modelowanych powierzchniach. Wykonanie mapy izolinii stropu lub spągu danego pokładu (Rys.7, Fig.7) i porównanie przebiegu płaszczyzn