Materiały konferencyjne SEP 2020

Osady neogeńskie wykształcone są na całym obszarze i zalegają bezpośrednio na stropie kar- bonu. Miąższość osadów wynosi od 590 do 930 m. Ta zmienna miąższość utworów wiąże się z urozmaiconą rzeźbą powierzchni karbonu na którą zostały osadzone. Pod względem lito- logicznym neogen jest zbudowany z warstw skawińskich reprezentujących iły i iłowce następ- nie pod nimi zalegają warstwy dębowieckie zbudowane z utworów klastycznych reprezento- wanych przez piaskowce oraz miejscami w spągu przez zlepieńce. [3] [4] Warstwy karbonu produktywnego reprezentowane są przez: Serię mułowcową: Westfal B – warstwy orzeskie (pokłady grupy 300), Westfal A – warstwy górnorudzkie (pokłady grupy 400 – 407/3); górnośląską serię piaskowcową: reprezentowany przez Westfal A – warstwy dolno- rudzkie (pokłady grupy 400 poniżej pokł. 407/3) oraz Namur B-C warstwy Siodłowe i Porębskie (pokłady grupy 500 i 600). [3] [4] Warstwy orzeskie ze względu na pofałdowaną, zerodowaną i zuskokowaną powierzchnię utworów, miąższość serii jest zróżnicowana. W zachodniej części złoża „Bzie-Dębina 1- Zachód” pokłady ulegają wymyciu erozyjnemu. Pod względem budowy facjalnej warstwy orzeskie należą do strefy jeziorno-bagiennej. W profilu litologicznym dominują iłowce i mu- łowce, które stanowią 40-60% wszystkich skał, pozostałą część stanowią piaskowce i liczne pokłady węgla kamiennego. [3] [4] Warstwy rudzkie charakteryzują się w dwojaki sposób pod względem wykształcenia litolo- gicznego. Granica zmian litologicznych przebiega w pobliżu pokładu 407/3 i dzieli je na war- stwy: górno i dolnorudzkie. Warstwy górnorudzkie pod względem litofacjalnym podobne są do warstw orzeskich. Przeważają w nich osady ilasto-mułowcowe nad piaszczystymi oraz występują liczne wkładki i bilansowe pokłady węgla. [3] [4] Poniżej pokładów 407 dość gwałtownie zmienia się charakter litologiczny skał. Zaczynają przeważać zdecydowanie gruboławicowe piaskowce przechodzące w zlepieńce, przedzielone iłowcami i mułowcami. W tym odcinku warstw rudzkich obserwuje się rozwój facji deltowo- rzecznej przy największym udziale facji korytowej (około 55%). [3] [4] Warstwy Siodłowe i Porębskie obejmują swym zasięgiem cały obszar dokumentowania. Wy- stępują pod pokładem 418/2 jednak ze względu na znaczną głębokość zalegania (poniżej głę- bokości dokumentowania 1300 m) nie były dokumentowane. [3] [4] Profile stratygraficzne otworów tworzą następujące formacje stratygraficzne: osady czwarto- rzędowe reprezentowane przez plejstoceńskie osady pochodzenia rzeczno-lodowcowego, (o miąższości: 10-26 m), utwory neogeńskie wykształconych w postaci iłów i iłowców pod któ- rymi zalegają piaskowce i zlepieńce warstw dębowieckich (miocen) (o miąższości 821,4- 890,65 m) oraz osady karbonu górnego które reprezentowane są przez warstwy orzeskie (miąż- szość warstw waha się od 82,60 do 155,75 m) oraz rudzkie o miąższości: 246,7-303,3 m. W nawierconych warstwach występują pokłady od 358/2 do 408/1-2. [1] [2] 4. KORELACJA OTWORÓW Na poniższym przekroju geologicznym No-No` możemy zauważyć, że pokłady we wschodniej części przekroju w okolicach nowo odwierconych otworów powierzchniowych zalegają prak- tycznie poziomo. Natomiast w zachodniej części do uskoku Ruptawskiego III warstwy zapada- ją monoklinalnie na wschód. Powierzchnia stropu karbonu jest zróżnicowana topograficznie, a w miejscu jej obniżenia war- stwy dębowieckie mają zwiększoną miąższość. Przez całą długość przekroju nie występują żadne wyklinowania pokładu, a także odległość między pokładami znacząco się nie zmienia, jedyne według interpolacji modelu odległości