Materiały konferencyjne SEP 2020

poszczególnych stref powodowała zmniejszanie ilości wypływającej wody, do jej całkowitego zaniku. W tabeli 4.3. zestawiono ilość zatłoczonego roztworu hydroizolacyjnego w wykonanych otworach do poszczególnych stref iniekcyjnych: Tab. 4.3. Zestawienie ilości zatłoczonego roztworu hydroizolacyjnego [m 3 ] Tab. 4.3. Summary of the amount of injected waterproofing solution [m3] Strefa Nr otworu I i II III IV V VI Razem 1 3,50 6,70 23,78 2,00 24,49 60,48 2 1,00 13,50 13,40 4,78 26,58 59,26 3 2,40 16,70 7,89 3,06 8,00 38,04 4 1,00 18,32 0,44 50,65 0,77 71,18 5 3,40 20,52 12,22 35,62 14,90 86,66 6 1,20 0,50 4,22 3,68 8,00 17,60 7 3,30 20,90 8,69 35,13 53,61 121,63 8 2,90 36,28 7,14 15,00 41,40 102,71 Razem 18,70 133,41 77,78 149,92 177,75 557,56 Najmniejsze ilości iniektu zatłoczono do połączonej strefy I i II oraz strefy IV. Pozostałe strefy przyjęły podobne ilości roztworu. Łącznie w trakcie iniekcji zatłoczono około 560 m 3 iniektu. 4.2. Badania hydrodynamiczne Badania hydrodynamiczne w otworach iniekcyjnych zostały przeprowadzone w celu określenia jednostkowej wodochłonności skał . Badania wykonywane były w czasie po 30 minut metodą zatłaczania wody, przy co najmniej 3 stopniach ciśnienia, do osiągnięcia na każdym stopniu ustabilizowanej wydajności wody. Przed iniekcją jednostkowa wodochłonność zawierała się w przedziale <0,01 - 0,73 (l/min · m · m sw ), co charakteryzuje skały i grunty od nieprzepuszczalnych do przepuszczalnych. Badania wykonane po iniekcji wykazały występowanie tylko skał i gruntów nieprzepuszczalnych. 5. LIKWIDACJA OTWORÓW DRENAŻOWYCH Likwidację wszystkich otworów prowadzono w podobny sposób. W obrębie przeznaczonej do likwidacji części otworu, drenaż prowadzony był rurami o średnicy 5”. Sprawdzono drożności otworu do głębokości występowania rur podwieszanych. W otworze TO-49 rury te występowały na głębokości od 198,3 m. W pozostałych otworach na głębokości 202,2 m. Po sprawdzeniu drożności zapuszczany został paker uszczelniający, który opierał się o rury podwieszane. Dla skutecznej izolacji, na paker zostały wrzucone kule iłowe, które po ubiciu utworzyły korek iłowy o grubości około 2,0 m. Likwidację otworu powyżej korka iłowego wykonano przez jego cementację. W otworach TO-49, TO-51 i TO-59 cementacje przeprowadzono w czterech etapach od korka iłowego do głębokości 1,5 m (rys. 5.1). Z uwagi na konieczność prowadzenia monitoringu zmiany zwierciadła wody po zaprzestaniu drenażu