Materiały konferencyjne SEP 2021

9 obudowy. W przypadku niewielkich opadów, dąży się do jak najszybszego podbudowania przestrzeni pomiędzy górotworem a obudową co zapobiega dalszemu przemieszczenia górotworu. Wczesne włączenie obudowy do pracy pozwala wyraźnie ograniczyć zasięg odprężenia wyrobiska, oraz wprowadzić dodatkowe zabiegi konsolidujące górotwór i wyjść z strefy zaburzonej. W zależności od powierzchni otwarcia stropu i parametrów wytrzymałościowych skał, bardzo dobre efekty daje selektywne kotwienie między odrzwiowe lub kotwienie wyprzedzające czoło przodka. Największymi zaletami tych zabiegów technicznych, jest możliwość dopasowania się do indywidualnych potrzeb i warunków geologicznych. Wysoce skuteczne okazuje się, wzmacnianie górotworu za pomocą kotwienia między odrzwiowego wysokiego, rozpoczętego przed strefą zaburzoną. Efektywne okazało się, na przykład podczas drążenia chodnika F-1 w pokł. 408/2 - 407/2-3. Z kolei selektywne wzmacnianie stropu bezpośredniego za pomocą kotwi APG, sprawdziło się w rejonie stref uskokowych np. w chodniku podścianowym G-1 pok. 410 i chodniku nadścianowym C-1 pok. 505/1. Pozwoliło ono zapobiec dalszej propagacji opadu stropu i ograniczyć inne zabiegi wzmacniające górotwór w trudnych strefach przy uskokowych. Gdy nie ma możliwości bezpiecznego podbudowania wolnej przestrzeni należy wykonać sztuczny strop i dopiero z pod takiego zabezpieczenia kontynuować dalsze prace. Spod wykonanego zabezpieczenia stosuje się np. żerdziowanie po obwodzie obudowy żerdziami metalowymi oraz klejenie stropu, ociosów i czoła przodka za pomocą ładunków klejowych i kotew drewnianych. Dąży się do tego aby wzmocnienie obejmowało jak największą powierzchnię nad konturem zabezpieczanego opadu. Rozwiązania te omówiono szerzej w pracy [7]. Dla poprawy warunków stropowych stosować można również żerdziowanie GSI. W takim wypadku osadza się w odwierconych otworach żerdzie GSI (żerdzie stalowe o długości od 6 do 9 m) rozmieszczone co 1-2 m na obwodzie łuków stropnicowych - pod zadanym kątem (do 20̊), następnie podłącza się aparaturę do klejenia i zatłacza środki iniekcyjne. Ukierunkowanie otworów na zewnątrz obrysu wyrobiska pod kątem powinno skutkować stworzeniem strefy skonsolidowanego górotworu nad wyłomem kilku kolejnych odrzwi obudowy. Dzięki temu rozwiązaniu ogranicza się rozwarstwienie górotworu i rozprzestrzenianie się strefy spękań wokół wyrobiska [7]. Zabiegi tego typu pozwoliły np. na kontynuację drążenia pochylni C-1 w pokładzie 505/2. W razie dalszego pogorszenia warunków górniczo-geologicznych dopuszcza się wykonanie w czole przodka ekranu wykonanego z połowic oraz okorków drewnianych w celu zatłoczenia wolnych przestrzeni nad obudowa przy pomocy spoiw mineralno-cementowych. Dalsze prace kontynuuje się po skonsolidowaniu górotworu. Przykłady wyrobisk, w których zastosowanie powyższych metod pozwoliło na dalsze bezpieczne kontynuowanie prac przedstawiono na rysunku 6.