Materiały konferencyjne SEP 2021

Rysunek 8 Schemat głównych warunków jakie ma osiągać stosowana profilaktyka źródło: Opracowanie własne Przedstawiony na rysunku [Rysunek 8] schemat jest bardzo uproszczony z punktu widzenia celu zastosowanej profilaktyki. Takie ogólne podejście jest korzystne dla zobrazowania skąd wynika kolizyjność pomiędzy poszczególnymi zagrożeniami, lub dlaczego pomiędzy niektórymi taka kolizyjność nie istnieje. Wynika to wprost z celów jakie zamierzamy osiągnięć już na etapie projektowania. Zgodnie z przedstawionym schematem, wspierając się doświadczeniami zdobytych podczas eksploatacji złóż rud miedzi można stwierdzić, że najbardziej kolizyjne warunki stosowania profilaktyki wykazują zagrożenie tąpaniami i zagrożenie klimatyczne. Rozwiązanie tego problemu możne stanowić kluczowe zadanie dalszego prowadzenia uzasadnionej ekonomicznie eksploatacji, przy coraz głębiej zlegającym złożu. Jak wspomniano już wcześniej nie ograniczymy kolizyjności musimy natomiast postawić realne granice stosowalności poszczególnych sposobów profilaktyki, utrzymując niezbędny, uzasadniony i nie przewymiarowany poziom bezpieczeństwa. Jednym z przykładów mogłoby być ograniczenie długości frontów eksploatacyjnych. Jeżeli w badaniach prowadzonych przez prof. Zorychtę (6) stwierdza że długość frontów powyżej 250[m] ma znikomy wpływ na dalsze ograniczanie zagrożenia tąpaniami, z kolej w ekspertyzie (2) stwierdza się, że jedną z granicznych warunków prowadzenia eksploatacji jest długość frontu nie przekraczająca 250[m] to w opinii autorów należy pogłębić właśnie ten rodzaj badań dzięki którym będziemy w stanie określić granice działań profilaktycznych, które nie powodują katastrofogennych skutków drugiego zagrożenia. W miejsce podsumowania można nawiązać do pewnych zmian organizacyjnych sprzed kilku lat, jakie miały miejsce w kopalni Polkowice-Sieroszowice. Wówczas zaproponowano spojrzenie na problem zwalczania zagrożeń jako na zbiór współzależnych elementów, a nie odizolowanych zagadnień z indywidualnymi, możliwe że niezależnymi od siebie, działaniami profilaktycznymi. Powstała wtedy koncepcja zmiany organizacyjnej polegającej na powstaniu połączonego Działu Zagrożeń naturalnych, w którego skład wchodziły struktury wcześniej istniejących Działów Tąpań, Dział Zagrożeń Gazowo-Wyrzutowych, Dział Zagrożenia Wodnego. Mniejsze znaczenia miał sam fakt transformacji w strukturze organizacyjnej kopalni. O wiele istotniejsza była zmiana perspektywy. Istotą zaproponowanego rozwiązania organizacyjnego, była próba zastosowania kompleksowego podejścia do zagadnienia zwalczania zagrożeń naturalnych, uwzględniającego wzajemne współzależności. Rozwiązanie zostało po okresie próbnym w KGHM zaniechane. Niezależnie od powodów tej decyzji, mających swoje źródło zapewne w zarządzaniu przedsiębiorstwem i ocenie tego rozwiązania pod względem organizacyjnym, to z