Materiały konferencyjne SEP 2023

Rys.1. Przykładowa zmienność A) potrzeb transportowych; B) zdolności transportowej towarzysząca eksploatacji podziemnej, b- liczba stacji odbiorczych, n- liczba zestawów transportowych; b o , n o , poziomy bazowe Fig. 1. Example variation of A) transport needs; B) transport capacity for mining processes , b- multiplicity of receiving stations, n- multiplicity of transport sets; bo, no, levels of baseline Powiązanie eksploatacji podziemnej z dedykowanym systemem transportu zostało opisane dwoma parametrami: potrzebami i zdolnością transportową. Potrzeby transportowe to zapotrzebowanie na materiały, które należy dostarczyć do danych stacji materiałowych. Z kolei przez zdolność transportową należy rozumieć maksymalną liczbę jednostek transportowych, którą można dostarczyć do stacji odbiorczych w obrębie rozpatrywanego układu transportu. Potrzeby i zdolność transportowa wyrażone są w liczbie jednostek transportowych w jednostce czasu, a jednostka transportowa to ilość materiału mieszcząca się w standardowym kontenerze górniczym użytkowanym w danym systemie transportu. Materiały wydłużone, takie jak drewno czy rury są klasyfikowane jako zdwojenie jednostki transportowej. Wyznaczenie potrzeb transportowych w przypadku zmiany liczby zestawów transportowych odbywa się poprzez symulację dodania dodatkowych punktów odbiorczych o chłonności, przykładowo odpowiadającej przeciętnemu zużyciu. Z kolei zmniejszenie ich liczby poprzez odrzucenie stacji odbiorczej przypisanej przodkowi lub robotom górniczym, których prawdopodobieństwo czasowego wstrzymania jest najwyższe. Wobec zestawów transportowych symulacja dotyczy zmniejszenia liczby dyspozycyjnych zestawów (rys.1). Kolejność wyłączania jest uszeregowana względem współczynnika gotowości technicznej charakteryzującego te zestawy. Rozpatrywanie symulacji zwiększenia liczby zestawów jest nieuzasadnione ze względu na nikłe prawdopodobieństwo wystąpienia takiej sytuacji bez trwałego wzrostu potrzeb transportowych. Zasadniczym przeznaczeniem systemu podziemnego transportu materiałów jest zagwarantowanie ciągłości procesu eksploatacji w aspekcie dostaw materiałów. Oczekiwane jest, aby wysoko oceniane rozwiązanie układu transportu odznaczało się minimalizowaniem przestojów wynikających z niespełnienia generowanych potrzeb transportowych, w tym w zmiennych warunkach. W związku z tym, analiza porównawcza odbywa się w oparciu o relatywne ujęcie zdolności transportowej, czyli różnicę pomiędzy zdolnością transportową a potrzebami transportowymi w danym stanie (wzór 1). Pożądane jest, aby wartość tego parametru była jak największa. Wartość ujemna oznacza, że określona ilość materiału będzie niedostarczona. Wartość dodatnia oznacza zapas zdolności transportowej, pozwalający zbuforować materiały na stacjach odbiorczych dla przodków o powtarzalnych potrzebach transportowych. ( ) = ( ) − ( ) (1) : ( ) - relatywna zdolność transportowa w stanie „i”; ( ) - zdolność transportowa w stanie „i” ; ( ) - potrzeby transportowe w stanie „i”. Zakładany poziom zdolności transportowej dotyczy sytuacji, która najczęściej będzie występowała (z największym prawdopodobieństwem), opisane powyżej dwie grupy stanów (zmiany liczby stacji odbiorczych i niesprawności ciągników) odbiegają od stanu bazowego, więc są to tak zwane stany nadplanowe. Nasuwającym się spostrzeżeniem jest przyjęcie większej zdolności transportowej, jednak na ogół wiąże się to z przewymiarowaniem układu transportu, co w dłuższej perspektywie będzie źródłem dodatkowych kosztów.