Szkoła Eksploatacji Podziemnej

Intensywna, przemysłowa działalność człowieka często powoduje znaczącą degradację środowiska naturalnego, objawiającą się między innymi niestałością stosunków wodnych czy znaczną erozją rzeźby terenu (erozja gruntu). Zjawiska te przyczyniają się do usuwania ze skarp czy zboczy najcenniejszej powierzchniowej warstwy gruntu (humusu), wymywania składników mineralnych, pogorszenia struktury skarp oraz niszczenia roślinności ochronnej. Od wielu lat w konstrukcjach inżynierskich stosowane są geosyntetyki, w tym geotekstylia, które pełnią między innymi funkcję powierzchniowego zabezpieczenia przeciwerozyjnego. W zależności od rodzaju zastosowanego surowca jak i technologii wytwarzania geotekstylia są wykorzystywane zarówno do ochrony tymczasowej (biodegradowalne) jak i długotrwałej (niebiodegradowlane). Geotekstylia biodegradowalne w czasie użytkowania pod wpływem warunków atmosferycznych ulegają stopniowemu rozkładowi, co wpływa pozytywnie na rozwój roślinności ochronnej w początkowej fazie jej rozwoju. Do wykorzystania tej funkcji stosuje się przede wszystkim biowłókniny, włókniny
z nasionami traw, biomaty oraz tkaniny wykonane z włókien naturalnych.
W prezentacji przedstawiono możliwości wykorzystania innowacyjnych materiałów otrzymanych z odpadowych włókien wełny do zabezpieczenia przeciwerozyjnego skarp oraz zazielenienia terenów zaburzonych. Ponadto omówiono możliwości zastosowania technologii Kemafil do produkcji grubych, krzyżowo ułożonych sznurów, zbudowanych w formie przestrzennego kompozytu. Sznury Kemafil otrzymane zostały z włóknin wytworzonych z odpadowych włókien naturalnych oraz syntetycznych, które mogą być z powodzeniem stosowane zwłaszcza w systemach drenażowych lub zabezpieczeniach przeciwerozyjnych. Uzyskane efekty eksperymentów pozwolą w przyszłości rozważyć dobór propoagul gatunków konkretnych zbiorowisk roślinnych dodawanych do wełny w aspekcie usług ekosystemowych.